ผจญภัยบนใบบัว: มกราคม 2014

อ๊ะ อ่ะ อา ยิโอ โอ อ่ะ อา อ๊อด อ๊อด

"สวัสดีค่ะ ทุกๆคน"

ฉันรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสมาแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการใน blog นี้ ก่อนอื่นต้องถามก่อนว่า...เห็นเราร้องเพลง อ๊อด ๆ ก็คิดว่าฉันชื่อ อ๊อด ใช่ไหมค่ะ ?

หลายคนคงคิดในใจ “ ผู้หญิงอะไร ชื่อ อ๊อด !! “ นั้นสิ ใครมันจะชื่อ อ๊อด อิอิ

ที่ฉันร้องเพลงนี้ก็เพราะว่า ฉันมักจิตนาการไปเองเสมอว่าตัวเองนั้นเป็น เจ้าหญิงกบน้อย ที่น่ารัก และแน่นอนว่าก่อนกบมันจะโตเต็มวัย ก็ต้องผ่านการเป็น ไข่กบ และ ลูกอ๊อดมาก่อนใช่ไหม่เอ่ย !!

จริงๆ แล้ว !! เราชื่อว่า" ออย" ค่ะ เป็นชื่อเล่นที่น่าจะมาจาก คำว่า “สำออย” คือ เอ๊ะอ่ะ ก็ร้องให้ งอแง ประมาณนี้ เนื่องจากว่าเป็นเด็กที่เกิดก่อนกำหนด แม่คลอดตอนอายุครรภ์ 7 เดือน ออกมาตัวนี้ เหมือน ปลาดุก ตัวเล็ก นิดเดียว วางที่ขาไขว้กัน ยังรอดตกได้เลย ท้องใส เลี้ยงยากมาก แต่ก็รอดมาได้อย่าง หวุดหวิด

++ ย้อนความเล็กน้อย ++

ในคืนที่แม่ได้อนุญาตให้ .... หนูน้อยมหัศจรรย์.... ลืมตาออกมาดูโลกใบนี้ ถ้าฉันพูดได้ ในทันทีคงจะอุทานออกมาว่า “ อุ๊ต่ะ พระจันทร์เต็มดวงสวยจังเลย ” เพราะว่าวันนั้น เป็นคืนวันเพ็ญ 15 ค่ำ เดือน หก หรือวันวิสาขบูชา นั้นเอง จึงเป็นที่มาของชื่อจริงที่ว่า วันวิสาข์ และได้นามสกุลที่ดูเข้ากันว่า เทียนงาม

จึงกลายเป็น >> เด็กหญิง วันวิสาข์ เทียนงาม << ชื่อนี้ช่างไพเราะเสนาะหู เป็นชื่อที่ ภูมิใจ ทุกครั้งที่ถูกเรียก " ยกเว้น เวลาเรียนหนังสือ " แต่ก็ไม่พ้นที่จะถูกล้อว่า “วันวิสาข์ เทียนดับ” อุ่แหม่ ทำไมถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้

เด็กผู้หญิง คนหนึ่งได้กล่าวไว้

++ หลายๆ ครั้งที่ เกิดเหตุการณ์ ย่ำแย่ในชีวิต ++

สิ่งที่ฉัน คิดถึงเสมอคือ การกำเนิดของฉัน ในวันที่แม่ ผู้หญิงแกร่งคนหนึ่ง ที่ทำงานอย่างหนักตลอดเวลาที่อุ้มท้องฉัน ซึ่งไม่รู้ว่านี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันคลอดก่อนกำหนดหรือเปล่า

******************************

ในวันนั้น แม่เจ็บปวดและทรมาณมาก ครอบครัวเราในตอนนั้นแถบจะไม่มีอะไรเลย พ่อต้องวิ่งออกมาหา รถที่จะพาแม่ไป ส่งโรงพยาบาล และก็นานพอสมควรกว่าจะหาได้ ทำให้พ่อของฉันรู้สึกว่าการที่ไม่มีอะไรที่เป็นของตัวเอง มันชั่ง โหดร้ายต่อชีวิต ยิ่งหนัก .... แหม่ พ่อเรา นี้พระเอกมาก .... !!

******************************

ถึงแม้ว่าฉันจะลืมตามาดูโลกอย่างทุลักทุเล และเลี้ยงยาก มากในตอนเด็ก แต่ก็มีสิ่งหนึ่ง ที่ฉันคิดว่ามันเป็นพลังวิเศษที่ติดตัวมา คือการที่ได้เกิดในวันสำคัญทางศาสนา “วันวิสาขบูชา” นั้นเอง ประมาณว่า เอาน่า เราก็บุญเก่า ติดตัวมาบ้างแหล่ะ และมันคงเป็นเช่นนั้น จริง ๆ

++ ในช่วงชีวิต วัยเด็กฉันอาศัยอยู่กับ ปู่ และ ย่า ซึ่งเลี้ยงดูฉันดีเกิน !! ++
>> จากลูกปลาดุก โตมาอย่างลูกช้าง อ้วนถ้วนสมบูรณ์มาก ไม่เคยป่วยหรือเป็นโรคอะไรเลย เพราะปู่เป็นหมอเทวดา เค้าเรียกกันอย่างนั้น หรือถ้าทางการหน่อยก็เรียกว่า หมอบ้าน หมอน้ำมัน ประมาณนี้
>> ฉันถูกจับกวาดยา และกินมาหมดแหล่ะ คางคก ตุ๊กแก อึ้ยยยยย กินไปได้ด้วยความเป็นเด็ก ปู่ว่ามันเป็นยา คงจะจริง ฉัน ไม่เคยป่วยหนักและไม่เคยไปหาหมอเลย จนถึงตอนโต

"นี้คือ น้องสาว ฉันเองก็อารมณ์ประมาณนี้ อ้วน ๆ แต่ดำๆ กว่านิดหน่อย"

ฉันเป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียนดีตั้งแต่ สมัย ป. 5 เคยสอบได้ที่ 1 ครั้งหนึ่ง เพิ่งย้าย โรงเรียนมา แต่แหม่!! เพื่อนก็หาว่าฉันลอกคุณครู เพราะ นั่งข้างโต๊ะครู แต่ฉันเปล่าทำน่ะ มันบังเอิญได้เอง นับแต่นั้นมาฉันก็ได้รู้ว่าการสอบได้คะแนนดีเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้แม่มีความสุข และฉันก็พยายามเรียนให้ดีมาโดยตลอด

ทุกครั้งที่สอบได้คะแนนดี แม่ไม่เคยจะชมเชยเลย แค่ยิ้ม ๆ และก็จบไป เมื่อถึงช่วงเข้ามหาลัย ได้เรียนต่อ ที่มหาลัยเอกชน จำได้ว่า พ่อขับรถมาส่งที่ หอ ขนของให้ และกลับไป
ฉันจึงเริ่มต้นการใช้ชีวิต ด้วยตัวเองแต่นั้นมา !! เป็นเวลา 4 ปี ที่ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมที่มหาลัย ส่วนใหญ่กลับบ้านตามเทศกาล และสิ่งนี้เองที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่เข้มแข็ง พึ่งตัวเองมาโดยตลอดระหว่างเรียน ก็ไม่มีพี่สายรหัส หรือ อาจารย์ที่ปรึกษา ในายนาละฉันก็จบการศึกษาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ได้สำเร็จ เป็นของขวัญให้แม่และครอบครัว

"กบตัวน้อย" กับ "โลกใบใหญ่"

และแล้ว ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันตัดสินใจ ....เปลี่ยนเส้นทางเดินชีวิต !! ..... จากการเรียน ป.โท ในสายนักวิจัย มาใช้ชีวิตตัดขาดกับครอบครัว เมื่อไม่เรียนแม่ ไม่ว่า แต่ แม่ไม่พูดด้วยและไม่ให้เงินใช้

ฉันอยากรู้ว่าถ้าไม่มีเงินสนับสนุนจากครอบครัวตัวเองจะใช้ชีวิตได้ไหม ?

>> จึงตัดสินใจ ไม่เรียนและพิสูจน์ให้แม่เห็นว่าฉันอยู่ได้ ฉันใช้ชีวิต 6 เดือนในการเป็นติวเตอร์สอนพิเศษ
>> เนื่องจากชอบสอนหนังสือตั้งแต่เด็ก ซึ่งเป็นอาชีพในฝัน และแล้วเราก็ได้รู้ว่า มันไม่ง่ายน่ะชีวิต งานนี้รายได้ดีแต่ไม่มั่นคง
>> ถ้าน้องหยุดเราก็ว่าง จึงตัดสินใจเรียนอีกครั้ง และแม่ก็ยอมรับการสอนพิเศษของฉันว่ามันสร้างรายได้ได้จริงๆ

"เราพบกันสายกลางฉันกลับไปเรียนต่อ ป.โท ในสายอาชีพครูวิทยาศาตร์"

จนถึงวันนี้ เรียนมาแล้วกว่าสามเดือน มีสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น คือ ฉันค้นพบว่า >> ฉันรักการถ่ายรูป << ถ่ายทุกวันจากมือถือและตอนนี้พัฒนาเป็นกล้อง บางทีฉันก็รุ้สึกว่า เอ๊ะ นี่เราเรียนผิดมาตั้งแต่ต้นเลยหรือป่าว !!

อีกบทพิสูจน์ในชีวิตต่อจากนี้คือ
ฉันจะสามารถเดินตามฝัน ทั้ง 2 ที่มันค่อนข้างจะสวนทางกันได้ไหม ? เมื่อแม่ยอมให้ฉันเรียนครูซึ่งเป็นอาชีพที่ฉันบอกว่ารักนั้น กับการที่จะต้องเรียนรู้การถ่ายรูปที่ดี และ เป็นตากล้องให้ได้ !!

>> สู้ ๆ น่ะ กบน้อย <<

ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า ฝันไหนจะเป็นจริง มันอาจจะไม่มีสิ่งใด สำเร็จเลย หรือว่า ฉันอาจจะได้เป็นครูที่มีความสามารถพิเศษคือการถ่ายรูป มันคงจะดีไม่น้อย ที่เราได้ทำตามฝัน ของเรา และ ฝันนั้นเป็นจริงในสักวัน